Laatste blog

Lieve allemaal,

Deze week heb ik het besluit genomen om niet op korte termijn naar Oeganda terug te gaan. Ik vond het lastig om een goede keuze te maken en ik heb lang getwijfeld. Ik had het idee om nog een maand terug te gaan in november. In gedachten heb ik me geprobeerd voor te stellen hoe het zou zijn als ik weer terug ben in Kampala. Ik twijfelde vooral of ik me in de avonden en nachten veilig zou voelen. Dit gaf de doorslag om voor nu toch in Nederland te blijven. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het er moeilijk mee heb. Gek genoeg nog meer dan met de overval zelf. Lang heb ik naar deze reis uitgekeken en maanden van voorbereidingen gingen eraan vooraf. En nu ben ik zo snel en onverwacht weer terug in Nederland. De eerste week nadat ik terug was, had ik het er moeilijk mee om mijn draai weer te vinden. Nog steeds blijft het een beetje zoeken. Vooral ook omdat ik tot eind november nog verlof heb en niet eerder aan het werk kan.

In de afgelopen weken is er veel meegeleefd. Ik wil jullie daar allemaal hartelijk voor bedanken. En ook voor de betrokkenheid tijdens mijn verblijf in Oeganda. Voor nu is dit mijn laatste blog. Bedankt voor het meelezen! Ik ben niet meer in Oeganda, maar de ervaringen en herinneringen hoef ik gelukkig niet achter te laten. Terug in Nederland besef ik meer dat een leven van luxe en materiële bezittingen niet gelukkig maakt. Het gaat om andere dingen in het leven. Ik heb Oegandezen gezien die in een leven met weinig bezittingen zich tot in de kleinste dingen afhankelijk weten van God en kinderlijk eenvoudig hun vertrouwen op Hem stellen. Ik hoop dat ik deze lessen vast mag houden en deel ze ook graag met jullie.


1 Wat de toekomst brengen moge,
mij geleidt des Heeren hand;
moedig sla ik dus de ogen
naar het onbekende land.
Leer mij volgen zonder vragen;
Vader, wat Gij doet is goed!
Leer mij slechts het heden dragen
met een rustig, kalme moed!

2 Heer, ik wil uw liefde loven,
al begrijpt mijn ziel U niet.
Zalig hij, die durft geloven,
ook wanneer het oog niet ziet.
Schijnen mij uw wegen duister,
zie, ik vraag U niet: waarom?
Eenmaal zie ik al uw luister,
als ik in uw hemel kom!

3 Laat mij niet mijn lot beslissen:
zo ik mocht ik durfde niet.
Ach, hoe zou ik mij vergissen,
als Gij mij de keuze liet!
Wil mij als een kind behand'len,
dat alleen de weg niet vindt:
neem mijn hand in uwe handen
en geleid mij als een kind.

4 Waar de weg mij brengen moge,
aan des Vaders trouwe hand,
loop ik met gesloten ogen
naar het onbekende land.


Liefs, Willeke

P.S. Voor de bestemming van de donaties zijn we nog in gesprek met het project en Doingoood. Er is al nagedacht over een bestemming voor het geld, maar we moeten het nog concreet afstemmen. Door ons plotselinge vertrek uit Oeganda is dit iets anders gelopen dan gepland. Als ik meer duidelijkheid heb, zal ik jullie via de donatiepagina laten weten waar het geld voor gebruikt gaat worden.

Liefde voor Oeganda

Of mijn beeld van de Oegandese bevolking veranderd is na de overval? Nee! Zeker niet! Ik ben in korte tijd van deze mensen gaan houden. Voor sommige mensen klinkt de overval als ieen bevestiging dat Oeganda inderdaad een onveilig land is om als westerling naartoe te gaan. En dat je daar dit soort gebeurtenissen kunt verwachten. Om over de racistische opmerkingen nog maar te zwijgen. Nee, wat er gebeurd is, is niet goed te praten. Maar om dit alle Oegandezen aan te rekenen is zó kortzichtig. Er zijn veel mensen in Kampala die zich schamen voor wat er gebeurd is. Ik kan me door de negatieve opmerkingen verontwaardigd voelen en merk dat ik juist daardoor de behoefte heb om een tegengeluid te laten klinken. Want Oegandezen hebben mij geraakt met hun manier van leven. Juist de eenvoud, kalmte, de typerende Afrikaanse vriendelijkheid, behulpzaamheid, warmte, betrokkenheid en gastvrijheid sieren hun samenleving. En daarom voelde ik me er thuis. Ik mis deze mensen enorm en ben dankbaar dat ik voor een maand in hun leven mocht delen!

Has my image of the Ugandan people changed after the robbery? No! Really not! In short time I started to love this people. For some people, the robbery sounds like a confirmation that Uganda is indeed an unsafe country to go to as a westerner. And that you can expect such incidents there. Without to mention the racistic comments. No, what has happened was not good. But it is so short-shighted to blame all the people from Uganda. There are many people in Kampala who are ashamed about what has happened. I feel indignant about the negative comments and the more I want to share a different noise. The Ugandan people have touched me with their way of life. Especially the simplicity, calmness, typical African kindness, helpfullness, warmth, involvement and hospitality are so beautiful in that society. And that's why it felt like home so soon. I miss this people so much and am thankful that I could be a part of their life for one month!

Terug in Nederland

Lieve allemaal, het is echt niet te bevatten, maar ik ben weer terug in Nederland. In de nacht van 25 op 26 september zijn we in het vrijwilligershuis in Kampala overvallen door een criminele bende. Met ongeveer 8 mannen zijn ze ons huis binnengedrongen. Op een gewelddadige manier hebben ze laptops, mobiele telefoons, geld en andere waardevolle spullen meegenomen. Naar omstandigheden voel ik me heel goed, maar het lijkt ook allemaal nog niet echt door te dringen. God heeft ons leven bewaard. Hem komt de dank toe! In de nacht van de overval heeft Hij ons wonderlijk beschermd. Ook mijn telefoon is gestolen en daarom ben ik daarop niet bereikbaar. Ik wil iedereen heel hartelijk bedanken voor het meeleven. Toen ik zaterdag thuiskwam, lagen er al kaarten in de bus en er zijn bloemen bezorgd. Heel lief! En ook de mensen die via familie hun betrokkenheid hebben getoond. Voor nu vind ik het heel fijn om even in een vertrouwde omgeving te zijn waar ik tot rust kan komen. Hoe het verder gaat, weet ik nog niet. Binnenkort ben ik weer bereikbaar op mijn eigen telefoonnummer en weet dat ik jullie berichtjes lees en het meeleven echt waardeer, maar ik zal niet altijd gelijk antwoorden. Liefs, Willeke https://www.telegraaf.nl/nieuws/424167018/nederlandse-vrijwilligers-aangevallen-door-bende-in-oeganda

Blog 7

Lieve allemaal,

Het is zo apart om te ervaren dat een plek die een paar weken geleden nog volledig onbekend was nu al zo vertrouwd voelt. Ik begin me hier echt thuis te voelen en moet er voorlopig nog niet aan denken om weer naar Nederland te gaan. Maar gelukkig heb ik nog even voor de boeg. :-)
De mensen op het project zijn zó vriendelijk en we hebben regelmatig boeiende gesprekken over de verschillen tussen het leven in Nederland en Oeganda.

Maandag kwam er een groep vrijwilligers uit Nederland en samen met hen hebben we het drop-in centre weer een fris kleurtje gegeven. De jongens hielpen ijverig mee en deden op hun manier echt hun best. Al gaat het er allemaal iets minder zorgvuldig en georganiseerd aan toe dan in Nederland.. haha.
Dinsdag waren de Nederlandse vrijwilligers ook op het project en toen hebben ze allerlei spelletjes georganiseerd. De kinderen vonden het heel leuk om te doen.
Helaas ging het op diezelfde dag niet zo goed met een jongetje van de drop-in centre. Van het een op het andere moment was hij erg ziek. Het zag er even niet zo goed uit. Hij gaf meerdere keren over en was op een bepaald moment bijna niet meer aanspreekbaar. Nadat hij in het ziekenhuis werd behandeld, knapte hij gelukkig op. Ik heb er die dag vaak aan gedacht en was vooral bezorgd over hoe het zou aflopen. Het was fijn dat ik woensdagmiddag met iemand die op het project werkt bij hem op bezoek mocht komen in het ziekenhuis. En voor hem was het een welkome afleiding. :-) We hebben er 2 uur gezeten. Ik vond het aandoenlijk om te zien dat zo'n jongetje helemaal alleen in het ziekenhuis verbleef zonder dat er familie was die er voor hem kon zijn. Inmiddels is hij gelukkig weer helemaal de oude.

Het weer was de afgelopen week heerlijk, we hebben alleen maar zonnige en droge dagen gehad. Vorige week was dat wel wat anders. We hadden toen regelmatig heftige regenbuien die vaak wel een paar uur aanhielden. Officieel begint het regenseizoen pas half oktober, maar het weer schijnt ook hier in Oeganda behoorlijk van slag te zijn. Eén keer heeft het zo hard geregend dat de straat eruit zag als een rivier. Gelukkig had ik een heel moedige boda boda driver die het zag zitten om het water te trotseren. :-)

Afgelopen zaterdag heb ik met een aantal andere vrijwilligers uit het huis een boda boda tour gemaakt door Kampala. We hebben een aantal hoogtepunten van Kampala bezocht, waaronder de Gaddafi moskee (grootste in Oeganda), Kabaka's Palace en een lokale markt. Voordat we de moskee in mochten, moesten we als vrouwen een hoofddoek om en degenen die een broek droegen, kregen een sjaal als omslagdoek om zich heen gedrapeerd.
Vanaf de toren van de moskee hadden we een mooi uitzicht over Kampala en konden we goed zien dat de stad op zeven heuvels gebouwd is.
Tijdens de tour hebben we als een echte local Rolex gegeten. Dit is een pannenkoek (chapati) met daarin een omelet en groenten. Je kunt het langs de weg kopen voor maar 2000 shillings (€0,50). Het leuke van het contact met locals is ook dat ze je van hun lokale eten laten proeven. Zo had iemand op het project deze week chapati mee genomen en iemand anders weer cassave. Chapati is een hartige pannenkoek en cassave is een soort gefrituurde wortelknol met een laagje paneermeel. Inmiddels eet ik niet meer elke dag pocho en bonen als lunch (zie een van mijn eerdere blogs), want helaas protesteert mijn buik daartegen.

Afgelopen zondag heb ik voor het eerst een lokale kerk bezocht. Ik ben naar de Watoto Church geweest en dit is een vrij moderne Engelstalige kerk in Oeganda met veel worship. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er niet helemaal thuis voelde en ben aan het kijken voor een andere lokale kerk die beter aansluit. Je hebt zoveel kerken in Oeganda, waardoor het best lastig zoeken is.

's Avonds kunnen we hier niet zelfstandig de deur uit vanwege de veiligheid. Dit vind ik wel jammer. Je hebt daardoor wat minder vrijheid dan thuis. Overdag is er veel sociale controle en daarom is het dan veilig om alleen op pad te gaan, maar 's avonds valt dit helemaal weg. Wel zijn we er in de afgelopen weken twee keer als groep op uit gegaan 's avonds. We zijn met 12 mensen in het vrijwilligershuis en koken om de beurt in tweetallen, maar af en toe is het ook heerlijk om gewoon te gaan uiteten. :-)

Het wordt weer tijd om te gaan afronden! Iedereen bedankt voor de appjes en berichtjes! Ik reageer niet altijd meteen (zelfs hier heb ik het nog druk ;-), maar het wordt zeker gewaardeerd!
Als je het trouwens handig vindt om een melding te krijgen als er weer een nieuwe blog online staat, kun je je emailadres achterlaten op deze pagina.

Liefs uit Oeganda,
Willeke

Blog 6

Lieve allemaal!

Verbazend genoeg vliegt de tijd hier net zo hard als in Nederland. Er is al ruim 2,5 week voorbij! Van tevoren had ik verwacht dat dat gevoel minder zou zijn, omdat het leven hier heel anders is. Wat kalmer, minder haastig en meer leven bij de dag. Maar misschien is het ook wel zo dat het westerse 'op de klok leven' toch lastiger los te laten is dan ik dacht. Ik denk dat het in Nederland bijna een deel van onszelf geworden is. Tegelijk hebben we hier ook met afspraken te maken, want we worden op een vaste tijd op het project verwacht, dus helemaal in 'de niets hoeft modus' kan ook niet. Maar stiekem hoop ik toch iets van het relaxte Afrikaanse leven te kunnen leren, zodat ik er in Nederland ook nog wat aan heb. Nog ongeveer 10 weken om te oefenen. ;-)

Het contact met de kinderen verloopt nog steeds heel leuk! Afgelopen week heb ik weer een keer Engelse les gegeven. Het niveau van de kinderen is heel verschillend. Sommigen zijn rond de 10 jaar en weten al veel en anderen zijn al 14 jaar en moeten nog van alles leren. Ze deden deze keer goed mee! :-)
Verder proberen we de kinderen die alleen Luganda spreken ook op een speelse en laagdrempelige manier Engels aan te leren. Bijv. door tijdens een balspel af te tellen.. 3.. 2..1.. zo leren ze de getallen in het Engels of door het Engelse woord te noemen bij de voorwerpen die ze gebruiken. Pencil voor potlood, colouring book voor kleurboek enz. Volgende week gaan we nog op zoek naar meer eenvoudig lesmateriaal. Heel leuk dat we daarvoor een (klein) deel van het sponsorgeld kunnen gebruiken. Voor de rest van het sponsorgeld zoeken we nog naar een bestemming en zoals het er nu naar uitziet, wordt dat een opknapbeurt van het drop-in centre, iets wat hard nodig is!

Je merkt ook dat de kinderen kwetsbaar zijn. Zo was er pas een jongetje van ongeveer 6 jaar aangereden door een boda boda. Hij was nog wel met de anderen meegekomen naar het project, maar toen hij bij ons aankwam, had hij een kleine hoofdwond, een wond bij zijn schouders en moest hij overgeven. Ik vond het echt heel zielig om te zien. Deze kinderen hebben zo weinig mensen die naar hen omkijken en dat maakt ze extra kwetsbaar. Ik maakte me zorgen dat hij een hersenschudding zou hebben. De teacher op het project heeft hem naar een verpleegkundige gebracht. Toen hij na het weekend weer op het project was ik blij om hem weer gezond terug te zien. Toen ik tegen hem vertelde dat ik voor hem gebeden had, kreeg ik een glimlach terug. Dat maakt echt dankbaar. Het gaat niet om de grote dingen, maar juist deze kleine dingen zijn zo mooi!
Afgelopen week was er een ander jongetje die zich helemaal niet lekker voelde. Hij rilde en gloeide over zijn hele lichaam. De teacher dacht dat het malaria zou kunnen zijn, maar ze had er geen medicijnen voor op het project. Ik vroeg haar of het dan niet nodig zou zijn dat het jongetje naar een dokter of naar het ziekenhuis zou gaan, maar dit was niet het eerste waar ze aan dacht. Op zo'n moment vind ik het wel lastig om te bepalen wat mijn rol is. Ik maakte me zorgen om het jongetje en vroeg me af of hij niet gezien moest worden door een arts, maar tegelijk weten ze als locals beter dan ik wat gebruikelijk is om te doen in zo'n situatie. En het ontbreekt mij ook aan ervaring om te handelen bij ziektes die wij in Nederland niet kennen. Uiteindelijk is het jongetje met zijn broertje mee naar huis gegaan en na een dag rust, was hij gelukkig weer beter. Achteraf is het allemaal meegevallen en daar was ik heel blij om. In Nederland zijn we zo bevoorrecht met veel middelen en mogelijkheden.

De kinderen op het project zijn heel zelfstandig. Zo kunnen zelfs de kleinste jongens al hun kleding wassen. Soms help ik ze daarbij, want het is altijd erg gezellig! En op die manier heb ik ook wat meer gelegenheid voor individuele aandacht. Ze moeten vaak hard om mij lachen, want als mzungu ben ik natuurlijk echt een leek in het doen van handwas.. haha. Maar aldoende leert men! :-)

Op de boyshome waar ik in de middag naartoe ga, beginnen de jongens ook steeds meer aan me te wennen. Pas moest ik wat langer blijven, omdat het zo hard regende dat ik niet naar huis kon en toen heb ik een paar jongens 'Amazing Grace' geleerd. Een van de jongens heeft het lied overgeschreven van mijn telefoon en zelf heb ik dat ook gedaan, zodat ze makkelijker konden meelezen met de tekst. Na een paar keer oefenen ging het al best goed en we hebben afgesproken dat we regelmatig oefenen, totdat ze het kennen. De dag erna haalde een van de jongens het papier uit z'n broekzak en liet het me zien. We hebben meteen maar weer een paar keer geoefend. Ik vond het mooi om te zien dat hij dat papier bij zich droeg alsof het iets heel waardevols is. En ik hoop dat de tekst van het lied dat ook voor hen mag worden in hun verdere leven!

Allemaal een goed weekend!

Liefs uit Oeganda,
Willeke

P.S. Donaties voor het project zijn nog steeds welkom via pif.one/oeganda Alvast bedankt!

Steeds meer wennen aan het Oegandese leven..

Lieve allemaal,

Langzaamaan wen ik steeds meer aan het Oegandese leven. Op het project begin ik steeds meer mijn draai te vinden. Elke dag gaan we er met de boda boda naartoe. Afgelopen week is het al twee keer voorgekomen dat een 'boda boda driver' de weg niet wist te vinden naar bet project. Eén keer toen ik samen met een andere vrijwilliger was en een keer toen ik alleen was. Op dat moment probeerde ik zo rustig mogelijk te blijven en gelukkig had ik een foto van de ingang van het project en van het huis wat ernaast staat. Toch voel je je even verloren in zo'n onbekende stad. Ik heb een paar mensen aangesproken en de foto's laten zien. Omdat ik zelf ook niet exact weet uit te leggen waar het project is, kwamen de foto's heel goed van pas. De mensen waren heel vriendelijk en probeerden me te helpen. Na een paar keer vragen kwam ik bij het project aan. Op dat moment voelde ik me wel even opgelucht.
Toen ik op de tweede dag aankwam bij het project kwamen de kinderen al op mij afgevlogen. Het was een verrassend welkom! Je merkt dat ze het heel leuk vinden als er vrijwilligers zijn. Vaak vragen ze of we er de volgende dag weer zijn. Je bouwt snel een band op met de kinderen en daar geniet ik echt van! :-) Ik vind het bijzonder om te ervaren dat ze nu al een plek in mijn hart hebben. Het maakt zo gelukkig om deze kinderen liefde en aandacht te geven! Iets waarvan ze veel tekort (zijn ge)komen.
Op het drop-in centre is dagelijks een vast persoon van de staf aanwezig. We krijgen veel vrijheid als het gaat om het doen van activiteiten. Aan de ene kant is dit heel prettig, maar aan de andere kant heb je in het begin ook wel behoefte aan wat meer sturing. We moeten veel eigen initiatief nemen. Ook hierin zie je heel duidelijk het cultuurverschil tussen Nederland en Oeganda. Op een van de dagen werden de kinderen in twee groepen verdeeld. De kinderen die alleen Luganda spreken (vooral de jongere kinderen) gingen kleuren en ik kreeg de kinderen die Engels verstaan mee voor een Engelse les. Dit was echt heel leuk om te doen, maar je merkt wel dat ze weinig concentratie hebben. Na ongeveer 20 minuten was de focus weg. Het werkte wel om af te spreken dat we als beloning aan het einde van de les galgje zouden doen. Je ziet bij verschillende kinderen ook dat er sprake is van gedrags- en hechtingsproblematiek. Ze hebben soms al zoveel meegemaakt in hun jonge leven en dat is ingrijpend.

Afgelopen weekend ben ik zelf op pad gegaan. Soms is dat ook even lekker. :-) Ik merk dat ik me steeds vertrouwder begin te voelen in de stad. En nadat ik vorige week 2 dagen alleen naar het project ben geweest, voel ik me veilig genoeg om alleen weg te gaan. Ik ben naar het oude taxipark van Kampala gegaan. Ik had hier foto's van op internet gezien en het leek me heel leuk om het een keer in het echt te zien. Het is hier echt zwart van de mensen, maar nog meer van de taxibusjes. Mensen lopen er al zoekend naar een taxibusje dat hen op de juiste bestemming brengt. Er is bijna geen taxibusje zonder een tekst op de voor- of achterruit. Je ziet dat het geloof hier een belangrijke plek inneemt in de samenleving. Er staan teksten op de ruiten als 'God is final, Thank U Jesus, In God we trust' en nog veel meer. Al zijn wij het niet echt gewend, ik vind het wel wat hebben.
Veel mensen in en rond het taxipark dragen hun tas op de buik, omdat er veel zakkenrollers zijn. Zelf heb ik dit ook gedaan, want als blanke loop je extra risico. Ze zien je toch vaak als rijke westerling. Ik kon geen verkoper of taxichauffeur voorbij lopen of ik werd aangesproken. Maar ook voorbijgangers deden er net zo hard aan mee. Regelmatig werd 'Mzungu' geroepen wat blanke betekent. Anderen riepen me 'how are you' en 'where are you from?' toe. Taxichauffeurs nodigden me uit om in hun busje te komen en verkopers boden me hun koopwaar aan. In het begin probeerde ik met een vriendelijk en beleefd 'No, thank you!' duidelijk te maken dat ik geen interesse had, maar op een gegeven moment had ik daar het geduld niet meer voor en liep ik maar door alsof ze het niet tegen mij hadden. Door de drukte, het in de gaten houden van je spullen en het continu aangesproken worden, begon ik me lichtelijk oververhit te voelen. Tegelijk is het ook een belevenis om iets van het leven hier te ervaren. De blanken zijn in Kampala op één hand te tellen, dus je valt echt op.
Het was ook leuk om even een lokale markt te bezoeken. Maar ook daar werd ik overal aangesproken en soms is dat best vermoeiend. Ik vind het wel heel leuk om als een echte local te onderhandelen over de prijs. Ik wilde een kilo passievrucht en de verkoper begon met 7000 shillings (ca. €1,75). Uiteindelijk heb ik het voor 3000 shillings (ca. €0,75) gekregen.
Zo begin ik beetje bij beetje meer van het Oegandese leven te leren! :-) Volgende keer meer daarover. Soms zal er wat minder tijd tussen de blogs zitten en soms wat meer. Dit is ook afhankelijk van hoe druk ik ben en van hoeveel ik heb meegemaakt. ;-)

Liefs, Willeke

Eerste dagen in Kampala

Lieve allemaal!
Mijn eerste week in Oeganda zit er al op! Soms heb ik het gevoel dat zich een film voor mijn ogen afspeelt. Het leven in Kampala is een bezienswaardigheid op zich. Het is moeilijk om goed te beschrijven, maar overal gebeurt van alles: toeterende boda boda's die kriskras door elkaar rijden, afgeladen taxibusjes, kraampjes langs de weg waar van alles wordt aangeboden, groepjes mensen die bij elkaar zitten en nog veel meer. En dan de rode zandweggetjes, kinderen die je water ziet halen en vervallen huisjes. Ik ben pas maandag vertrokken uit Entebbe, maar het lijkt al heel lang geleden. Je krijgt in korte tijd zoveel nieuwe indrukken. Dinsdagmiddag kregen we onze introductie op het project en daar keken we echt naar uit. Heel leuk om dit samen met Marlou (andere vrijwilliger) te doen. We werden hartelijk verwelkomd en de projectleider liet merken dat ze de komst van vrijwilligers echt waarderen. We hadden meteen een 'real Africa experience', want de weg naar het project ging over de rode zandweggetjes met kuilen, hobbels en waterplassen.

We zullen elke dag naar 2 verschillende plekken gaan: 's ochtends naar het drop-in centre en 's middags naar de boyshome.
In het drop-in center wordt een dagbestedingsprogramma aangeboden. De kinderen krijgen er een ontbijt en lunch, er worden eenvoudige lessen gegeven en de kinderen doen sport- en spelactiviteiten. Aan het begin van de middag gaan de kinderen weer weg. Het is voor ons nog een beetje zoeken waar we het beste bij kunnen ondersteunen, dus we hebben vandaag een potje voetbal met ze gespeeld, bingo gedaan en armbandjes gemaakt (er zijn alleen jongens, maar ze vonden het geweldig). We hebben wel al wat ideeën, dus het gaat vast goed komen. Als je met de kinderen bezig bent, is het bijna niet te bevatten dat de meesten van hen na afloop van het programma weer de straat op gaan. De jongsten zijn pas rond de 6 à 7 jaar. Het was mooi om te merken dat de kinderen al heel snel toenadering zochten. Vooral de selfiestick viel in de smaak. En alleen al het zien van een stralende lach bij de jongens geeft een gevoel van voldoening.
De kinderen die het goed doen in het drop-in centre en klaar zijn om naar het regulier onderwijs te gaan kunnen na een tijd doorstromen naar de boys home, de tijdelijke opvang van het project. Hier zijn ongeveer 15 kinderen van 8-18 jaar. Ze krijgen overdag les bij het project en sommigen gaan extern naar school. Ook worden er activiteiten georganiseerd. Het project zet zich ervoor in om de kinderen met de familie te herenigen.
Toen ik even individueel met een jongen een spelletje deed met frisdrankdopjes (meer heb je niet nodig ;-) begon hij van alles te vertellen over het project en liet hij me alle ruimtes zien. Ik vond het echt zo mooi om te merken dat je met zoiets kleins dus een opening kan krijgen voor een gesprek. De andere jongens in de boyshome zijn nog een beetje terughoudend in het contact en lijken eerst de kat uit de boom te kijken.

Het is nog geen regenseizoen, maar het regent hier al regelmatig. Het zijn echt harde plensbuien waar je doorweekt van raakt. Ze houden soms wel een paar uur aan. Het hele leven hier lijkt ontregeld als het regent. Het verkeer staat overal vast, boda boda's rijden niet en de meeste mensen zoeken een plek om te schuilen. Je kunt zomaar een paar uur langer over je reis (normaal een kwartier) doen. Een paar andere vrijwilligers hadden hier last van.
Ik heb dinsdag ook mijn eerste echte Afrikaanse lunch gegeten op het project: pocho (maismeel met water) met bruine bonen. Ik verwachtte er niet zoveel van, maar het viel me alles mee. Eigenlijk vind ik het best lekker. En dat is maar goed ook, want de komende maanden krijg ik dit dagelijks geserveerd. ;-)

Ik zou nog veel meer willen vertellen, maar dan wordt deze blog te lang. Hoop jullie toch alvast een beeld te hebben gegeven van mijn belevenissen. ;-) Er volgt nog meer! En.. als je het makkelijk vindt om op de hoogte te blijven van nieuwe blogs, kun je ook je emailadres achterlaten op deze pagina. Je krijgt dan een melding als er weer iets geplaatst is.
Liefs, Willeke

Aangekomen in Oeganda!

Lieve allemaal!
Na ruim 7 maanden van uitkijken en voorbereiden is het dan zover! Ik ben in Oeganda!
Gistermorgen ben ik door mijn moeder en zusjes naar Schiphol gebracht en alles verliep daar vlot. Na even in de rij te hebben gestaan voor het afgeven van mijn koffers, kon ik naar de douane. En ook daar hoefde ik niet lang te wachten. Het is altijd prettig om de controles weer te hebben gehad en door te kunnen naar het vertrekgedeelte. Ik moest nog ongeveer 2,5 uur wachten, maar de tijd vloog deze keer voorbij! Tot op het moment dat ik in het vliegtuig stapte, besefte ik nog steeds niet helemaal dat ik Nederland voor 3 maanden zou verlaten en de komende maanden in Afrika zal doorbrengen.
In het vliegtuig kwam ik terecht naast een gezellige Amerikaanse en dat was een welkome afleiding tijdens de lange vlucht! Ze is 71 jaar, maar reist nog de hele wereld over. Het was leuk dat we een aantal dezelfde landen hebben bezocht, want dit zorgde meteen weer voor gespreksstof. Af en toe heb ik ook maar even mijn ogen dichtgedaan, want mijn buurvrouw kon blijven praten. Wel meteen een goede oefening in het voeren van een gesprek in het Engels.
Toen ik gisterochtend vertrok, kreeg ik van mijn zusje nog een pakje dat ik pas mocht open maken in het vliegtuig. Ik heb zo lang mogelijk gewacht met uitpakken, zodat ik tijdens de vlucht nog iets had om naar uit te kijken. Wat een verrassing! Familie en vrienden hebben allemaal een wens geschreven en dit versierd met foto's e.d. Echt heel leuk! Ik denk dat ik het de komende maanden nog regelmatig zal bekijken!
Mijn buurvrouw moest er in Kigali (Rwanda) uit en na een stop van een uurtje vlogen we door naar Entebbe. Pas aan het einde van de vlucht kwam ik erachter dat we wifi in het vliegtuig hadden, maar beter laat dan nooit. ;-) Het was toch gezellig om het laatste stukje van de reis nog even met familie en vrienden te kunnen appen. Op een bepaald moment ben je het stil zitten zat, krijg je rugpijn, weet je je geen houding meer te vinden en ben je ook door je inspiratie heen als het gaat om wat je nog kunt doen.
Ook op het vliegveld in Oeganda verliep alles voorspoedig. Ik zat nog wel een beetje in over mijn visum, omdat die maar voor 1 maand was afgegeven i.p.v. voor 3 maanden, maar nadat ik mijn verhaal had gedaan, kreeg ik het juiste visum. Ik heb dit als een gebedsverhoring ervaren. In het vliegtuig was ik begonnen met het lezen van 'De vrouw met het Boek' en ik vond het leerzaam om te lezen dat zij echt alles in het gebed voor de Heere neerlegt. Ook de dingen die in onze ogen klein zijn. Zo voelde ik me ook geholpen bij mijn visum.
Na de controles, het ophalen van de koffers en even te hebben gepind werd het tijd om mijn 'driver' op te zoeken. Ik voelde me een beetje overweldigd, want zodra ik buiten kwam, stond er aan de ene kant een hele rij Afrikaanse mannen (vooral taxichauffeurs) achter een hek en aan de andere kant dansende Afrikaanse vrouwen die vierden dat er iemand terugkwam van een reis. Er zijn niet zoveel blanken hier, dus ik had het gevoel behoorlijk op te vallen.
Het is gelukkig allemaal goed gekomen en ik ben veilig aangekomen in mijn hostel waar ik tot maandag hoop te blijven.
Vannacht heb ik niet zo goed kunnen slapen en ergens halverwege de nacht begon het te plenzen van de regen en te onweren. Dit heeft wel een paar uur aangehouden. Mijn eerste stroomuitval heb ik vanochtend ook meegemaakt, dus ik begin al helemaal in Afrikaanse sferen te komen.. haha.
Net ben ik met de brommertaxi (boda boda) naar het winkelcentrum Victoria's Mall gebracht. Het bleek een stuk kleiner te zijn dan verwacht en nu snap ik de wat verbaasde blik van de driver toen ik zei dat hij me 3 uur later weer kon ophalen. Misschien moet ik toch wat meer op de locals afgaan. :p
In het winkelcentrum een Oegandese simkaart geregeld (is een stuk goedkoper) en heerlijk geluncht!
Maar ik geloof dat ik moet gaan stoppen, want anders wordt het te langdradig. Ik kan zelfs na 1 dag al blijven schrijven. ;-) Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs, Willeke

P.S. Inmiddels hebben we het geweldige bedrag van 2900 euro opgehaald voor het project. Als je nog wilt doneren, kan dat via pif.one/oeganda Heel hartelijk bedankt!