Eerste dagen in Kampala

Lieve allemaal!
Mijn eerste week in Oeganda zit er al op! Soms heb ik het gevoel dat zich een film voor mijn ogen afspeelt. Het leven in Kampala is een bezienswaardigheid op zich. Het is moeilijk om goed te beschrijven, maar overal gebeurt van alles: toeterende boda boda's die kriskras door elkaar rijden, afgeladen taxibusjes, kraampjes langs de weg waar van alles wordt aangeboden, groepjes mensen die bij elkaar zitten en nog veel meer. En dan de rode zandweggetjes, kinderen die je water ziet halen en vervallen huisjes. Ik ben pas maandag vertrokken uit Entebbe, maar het lijkt al heel lang geleden. Je krijgt in korte tijd zoveel nieuwe indrukken. Dinsdagmiddag kregen we onze introductie op het project en daar keken we echt naar uit. Heel leuk om dit samen met Marlou (andere vrijwilliger) te doen. We werden hartelijk verwelkomd en de projectleider liet merken dat ze de komst van vrijwilligers echt waarderen. We hadden meteen een 'real Africa experience', want de weg naar het project ging over de rode zandweggetjes met kuilen, hobbels en waterplassen.

We zullen elke dag naar 2 verschillende plekken gaan: 's ochtends naar het drop-in centre en 's middags naar de boyshome.
In het drop-in center wordt een dagbestedingsprogramma aangeboden. De kinderen krijgen er een ontbijt en lunch, er worden eenvoudige lessen gegeven en de kinderen doen sport- en spelactiviteiten. Aan het begin van de middag gaan de kinderen weer weg. Het is voor ons nog een beetje zoeken waar we het beste bij kunnen ondersteunen, dus we hebben vandaag een potje voetbal met ze gespeeld, bingo gedaan en armbandjes gemaakt (er zijn alleen jongens, maar ze vonden het geweldig). We hebben wel al wat ideeën, dus het gaat vast goed komen. Als je met de kinderen bezig bent, is het bijna niet te bevatten dat de meesten van hen na afloop van het programma weer de straat op gaan. De jongsten zijn pas rond de 6 à 7 jaar. Het was mooi om te merken dat de kinderen al heel snel toenadering zochten. Vooral de selfiestick viel in de smaak. En alleen al het zien van een stralende lach bij de jongens geeft een gevoel van voldoening.
De kinderen die het goed doen in het drop-in centre en klaar zijn om naar het regulier onderwijs te gaan kunnen na een tijd doorstromen naar de boys home, de tijdelijke opvang van het project. Hier zijn ongeveer 15 kinderen van 8-18 jaar. Ze krijgen overdag les bij het project en sommigen gaan extern naar school. Ook worden er activiteiten georganiseerd. Het project zet zich ervoor in om de kinderen met de familie te herenigen.
Toen ik even individueel met een jongen een spelletje deed met frisdrankdopjes (meer heb je niet nodig ;-) begon hij van alles te vertellen over het project en liet hij me alle ruimtes zien. Ik vond het echt zo mooi om te merken dat je met zoiets kleins dus een opening kan krijgen voor een gesprek. De andere jongens in de boyshome zijn nog een beetje terughoudend in het contact en lijken eerst de kat uit de boom te kijken.

Het is nog geen regenseizoen, maar het regent hier al regelmatig. Het zijn echt harde plensbuien waar je doorweekt van raakt. Ze houden soms wel een paar uur aan. Het hele leven hier lijkt ontregeld als het regent. Het verkeer staat overal vast, boda boda's rijden niet en de meeste mensen zoeken een plek om te schuilen. Je kunt zomaar een paar uur langer over je reis (normaal een kwartier) doen. Een paar andere vrijwilligers hadden hier last van.
Ik heb dinsdag ook mijn eerste echte Afrikaanse lunch gegeten op het project: pocho (maismeel met water) met bruine bonen. Ik verwachtte er niet zoveel van, maar het viel me alles mee. Eigenlijk vind ik het best lekker. En dat is maar goed ook, want de komende maanden krijg ik dit dagelijks geserveerd. ;-)

Ik zou nog veel meer willen vertellen, maar dan wordt deze blog te lang. Hoop jullie toch alvast een beeld te hebben gegeven van mijn belevenissen. ;-) Er volgt nog meer! En.. als je het makkelijk vindt om op de hoogte te blijven van nieuwe blogs, kun je ook je emailadres achterlaten op deze pagina. Je krijgt dan een melding als er weer iets geplaatst is.
Liefs, Willeke

Reacties

Reacties

Arenda van der Meij

Hoi Willeke,
Mooi om een inkijkje te krijgen van je werk en belevenissen in Afrika.
Wat een andere wereld als we de foto's zo zien.
Onbegaanbare wegen en armoede. Onvoorstelbaar!
Wat een leuke foto van de bruine jongens met jou als enige blanke.
Zo te zien gaat het contact met jullie prima.
Bijzonder wat je op deze manier voor de kinderen kunt. betekenen.
Gods zegen toegewenst in dit mooie werk!
Hartelijke groeten en veel liefs,
Je tantes Emilia en Arenda

Ellen

Mooi al je belevenissen zo een stukje mee te kunnen 'beleven' door wat je schrijft.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood