Lieve allemaal,

Langzaamaan wen ik steeds meer aan het Oegandese leven. Op het project begin ik steeds meer mijn draai te vinden. Elke dag gaan we er met de boda boda naartoe. Afgelopen week is het al twee keer voorgekomen dat een 'boda boda driver' de weg niet wist te vinden naar bet project. Eén keer toen ik samen met een andere vrijwilliger was en een keer toen ik alleen was. Op dat moment probeerde ik zo rustig mogelijk te blijven en gelukkig had ik een foto van de ingang van het project en van het huis wat ernaast staat. Toch voel je je even verloren in zo'n onbekende stad. Ik heb een paar mensen aangesproken en de foto's laten zien. Omdat ik zelf ook niet exact weet uit te leggen waar het project is, kwamen de foto's heel goed van pas. De mensen waren heel vriendelijk en probeerden me te helpen. Na een paar keer vragen kwam ik bij het project aan. Op dat moment voelde ik me wel even opgelucht.
Toen ik op de tweede dag aankwam bij het project kwamen de kinderen al op mij afgevlogen. Het was een verrassend welkom! Je merkt dat ze het heel leuk vinden als er vrijwilligers zijn. Vaak vragen ze of we er de volgende dag weer zijn. Je bouwt snel een band op met de kinderen en daar geniet ik echt van! :-) Ik vind het bijzonder om te ervaren dat ze nu al een plek in mijn hart hebben. Het maakt zo gelukkig om deze kinderen liefde en aandacht te geven! Iets waarvan ze veel tekort (zijn ge)komen.
Op het drop-in centre is dagelijks een vast persoon van de staf aanwezig. We krijgen veel vrijheid als het gaat om het doen van activiteiten. Aan de ene kant is dit heel prettig, maar aan de andere kant heb je in het begin ook wel behoefte aan wat meer sturing. We moeten veel eigen initiatief nemen. Ook hierin zie je heel duidelijk het cultuurverschil tussen Nederland en Oeganda. Op een van de dagen werden de kinderen in twee groepen verdeeld. De kinderen die alleen Luganda spreken (vooral de jongere kinderen) gingen kleuren en ik kreeg de kinderen die Engels verstaan mee voor een Engelse les. Dit was echt heel leuk om te doen, maar je merkt wel dat ze weinig concentratie hebben. Na ongeveer 20 minuten was de focus weg. Het werkte wel om af te spreken dat we als beloning aan het einde van de les galgje zouden doen. Je ziet bij verschillende kinderen ook dat er sprake is van gedrags- en hechtingsproblematiek. Ze hebben soms al zoveel meegemaakt in hun jonge leven en dat is ingrijpend.

Afgelopen weekend ben ik zelf op pad gegaan. Soms is dat ook even lekker. :-) Ik merk dat ik me steeds vertrouwder begin te voelen in de stad. En nadat ik vorige week 2 dagen alleen naar het project ben geweest, voel ik me veilig genoeg om alleen weg te gaan. Ik ben naar het oude taxipark van Kampala gegaan. Ik had hier foto's van op internet gezien en het leek me heel leuk om het een keer in het echt te zien. Het is hier echt zwart van de mensen, maar nog meer van de taxibusjes. Mensen lopen er al zoekend naar een taxibusje dat hen op de juiste bestemming brengt. Er is bijna geen taxibusje zonder een tekst op de voor- of achterruit. Je ziet dat het geloof hier een belangrijke plek inneemt in de samenleving. Er staan teksten op de ruiten als 'God is final, Thank U Jesus, In God we trust' en nog veel meer. Al zijn wij het niet echt gewend, ik vind het wel wat hebben.
Veel mensen in en rond het taxipark dragen hun tas op de buik, omdat er veel zakkenrollers zijn. Zelf heb ik dit ook gedaan, want als blanke loop je extra risico. Ze zien je toch vaak als rijke westerling. Ik kon geen verkoper of taxichauffeur voorbij lopen of ik werd aangesproken. Maar ook voorbijgangers deden er net zo hard aan mee. Regelmatig werd 'Mzungu' geroepen wat blanke betekent. Anderen riepen me 'how are you' en 'where are you from?' toe. Taxichauffeurs nodigden me uit om in hun busje te komen en verkopers boden me hun koopwaar aan. In het begin probeerde ik met een vriendelijk en beleefd 'No, thank you!' duidelijk te maken dat ik geen interesse had, maar op een gegeven moment had ik daar het geduld niet meer voor en liep ik maar door alsof ze het niet tegen mij hadden. Door de drukte, het in de gaten houden van je spullen en het continu aangesproken worden, begon ik me lichtelijk oververhit te voelen. Tegelijk is het ook een belevenis om iets van het leven hier te ervaren. De blanken zijn in Kampala op één hand te tellen, dus je valt echt op.
Het was ook leuk om even een lokale markt te bezoeken. Maar ook daar werd ik overal aangesproken en soms is dat best vermoeiend. Ik vind het wel heel leuk om als een echte local te onderhandelen over de prijs. Ik wilde een kilo passievrucht en de verkoper begon met 7000 shillings (ca. €1,75). Uiteindelijk heb ik het voor 3000 shillings (ca. €0,75) gekregen.
Zo begin ik beetje bij beetje meer van het Oegandese leven te leren! :-) Volgende keer meer daarover. Soms zal er wat minder tijd tussen de blogs zitten en soms wat meer. Dit is ook afhankelijk van hoe druk ik ben en van hoeveel ik heb meegemaakt. ;-)

Liefs, Willeke