Lieve allemaal!

Verbazend genoeg vliegt de tijd hier net zo hard als in Nederland. Er is al ruim 2,5 week voorbij! Van tevoren had ik verwacht dat dat gevoel minder zou zijn, omdat het leven hier heel anders is. Wat kalmer, minder haastig en meer leven bij de dag. Maar misschien is het ook wel zo dat het westerse 'op de klok leven' toch lastiger los te laten is dan ik dacht. Ik denk dat het in Nederland bijna een deel van onszelf geworden is. Tegelijk hebben we hier ook met afspraken te maken, want we worden op een vaste tijd op het project verwacht, dus helemaal in 'de niets hoeft modus' kan ook niet. Maar stiekem hoop ik toch iets van het relaxte Afrikaanse leven te kunnen leren, zodat ik er in Nederland ook nog wat aan heb. Nog ongeveer 10 weken om te oefenen. ;-)

Het contact met de kinderen verloopt nog steeds heel leuk! Afgelopen week heb ik weer een keer Engelse les gegeven. Het niveau van de kinderen is heel verschillend. Sommigen zijn rond de 10 jaar en weten al veel en anderen zijn al 14 jaar en moeten nog van alles leren. Ze deden deze keer goed mee! :-)
Verder proberen we de kinderen die alleen Luganda spreken ook op een speelse en laagdrempelige manier Engels aan te leren. Bijv. door tijdens een balspel af te tellen.. 3.. 2..1.. zo leren ze de getallen in het Engels of door het Engelse woord te noemen bij de voorwerpen die ze gebruiken. Pencil voor potlood, colouring book voor kleurboek enz. Volgende week gaan we nog op zoek naar meer eenvoudig lesmateriaal. Heel leuk dat we daarvoor een (klein) deel van het sponsorgeld kunnen gebruiken. Voor de rest van het sponsorgeld zoeken we nog naar een bestemming en zoals het er nu naar uitziet, wordt dat een opknapbeurt van het drop-in centre, iets wat hard nodig is!

Je merkt ook dat de kinderen kwetsbaar zijn. Zo was er pas een jongetje van ongeveer 6 jaar aangereden door een boda boda. Hij was nog wel met de anderen meegekomen naar het project, maar toen hij bij ons aankwam, had hij een kleine hoofdwond, een wond bij zijn schouders en moest hij overgeven. Ik vond het echt heel zielig om te zien. Deze kinderen hebben zo weinig mensen die naar hen omkijken en dat maakt ze extra kwetsbaar. Ik maakte me zorgen dat hij een hersenschudding zou hebben. De teacher op het project heeft hem naar een verpleegkundige gebracht. Toen hij na het weekend weer op het project was ik blij om hem weer gezond terug te zien. Toen ik tegen hem vertelde dat ik voor hem gebeden had, kreeg ik een glimlach terug. Dat maakt echt dankbaar. Het gaat niet om de grote dingen, maar juist deze kleine dingen zijn zo mooi!
Afgelopen week was er een ander jongetje die zich helemaal niet lekker voelde. Hij rilde en gloeide over zijn hele lichaam. De teacher dacht dat het malaria zou kunnen zijn, maar ze had er geen medicijnen voor op het project. Ik vroeg haar of het dan niet nodig zou zijn dat het jongetje naar een dokter of naar het ziekenhuis zou gaan, maar dit was niet het eerste waar ze aan dacht. Op zo'n moment vind ik het wel lastig om te bepalen wat mijn rol is. Ik maakte me zorgen om het jongetje en vroeg me af of hij niet gezien moest worden door een arts, maar tegelijk weten ze als locals beter dan ik wat gebruikelijk is om te doen in zo'n situatie. En het ontbreekt mij ook aan ervaring om te handelen bij ziektes die wij in Nederland niet kennen. Uiteindelijk is het jongetje met zijn broertje mee naar huis gegaan en na een dag rust, was hij gelukkig weer beter. Achteraf is het allemaal meegevallen en daar was ik heel blij om. In Nederland zijn we zo bevoorrecht met veel middelen en mogelijkheden.

De kinderen op het project zijn heel zelfstandig. Zo kunnen zelfs de kleinste jongens al hun kleding wassen. Soms help ik ze daarbij, want het is altijd erg gezellig! En op die manier heb ik ook wat meer gelegenheid voor individuele aandacht. Ze moeten vaak hard om mij lachen, want als mzungu ben ik natuurlijk echt een leek in het doen van handwas.. haha. Maar aldoende leert men! :-)

Op de boyshome waar ik in de middag naartoe ga, beginnen de jongens ook steeds meer aan me te wennen. Pas moest ik wat langer blijven, omdat het zo hard regende dat ik niet naar huis kon en toen heb ik een paar jongens 'Amazing Grace' geleerd. Een van de jongens heeft het lied overgeschreven van mijn telefoon en zelf heb ik dat ook gedaan, zodat ze makkelijker konden meelezen met de tekst. Na een paar keer oefenen ging het al best goed en we hebben afgesproken dat we regelmatig oefenen, totdat ze het kennen. De dag erna haalde een van de jongens het papier uit z'n broekzak en liet het me zien. We hebben meteen maar weer een paar keer geoefend. Ik vond het mooi om te zien dat hij dat papier bij zich droeg alsof het iets heel waardevols is. En ik hoop dat de tekst van het lied dat ook voor hen mag worden in hun verdere leven!

Allemaal een goed weekend!

Liefs uit Oeganda,
Willeke

P.S. Donaties voor het project zijn nog steeds welkom via pif.one/oeganda Alvast bedankt!